Fantasmagorie [1]

Podobno był na przesłuchaniu.
Nie było wcześniej mowy o żadnym wezwaniu, listach poleconych – po prostu wszedł do przegrzanego budynku milicji (zima była wyjątkowo sroga tego roku) i czekał w kolejce pośród innych mniej lub bardziej przerażonych, zmęczonych i znudzonych… Podobno poćwiartował zwłoki, chociaż w trakcie przesłuchania oficer słowem nie wspomniał o tak makabrycznych rzeczach. On wiedział, że poćwiartował, chociaż nie dopuszczał tej myśli do siebie, brzydząc się wręcz gdy tylko coś podsuwało mu ową myśl. Oficer zapewnił z cwaniackim uśmiechem przyklejonym do nie ogolonej mordy, że oni-i-tak-wszystko-wiedzą…

Podobno część zwłok ukrył w foliowych workach w wersalce i w pawlaczu. Nie wiadomo, czy nie mógł spokojnie zasnąć w pustym niemal mieszkaniu; umeblowanie stanowiły przedmioty otrzymane od znajomych i kupione za ostatnie grosze przez matkę. Za ostatnie centy, rzec by można, albowiem na nędzny żywot swojej rodziny matka wydawała ostatnie dolary zarobione w Ameryce.

Być może nawet mógł spokojnie zasnąć w tej dwupokojowej betonowej klitce z kuchnią-kiszką. Podobno miewał problemy gastryczne (Jakże często myślał: nie zrobię sobie dziecka, żeby nie przekazywać tych brudnych genów dalej – dosyć już nocnego rzygania, krwi z odbytu i zgagi wypalającej dziury we flakach!), które wzmogły się tuż po przesłuchaniu.
Słuchał nocami Dwójki w radio i leżąc na wersalce gapił się w okno bez firan. Latarnie odbijały się w brudnych szybach. Wtedy to analizował precyzyjnie ostatnie dni. Podobno robił to na tyle szczegółowo, że przypomniał sobie nawet o nie zakręconej tubce kremu do golenia leżącej po lewej stronie zlewu i o ubraniach, które moczyły się trzeci dzień w wannie (pralki nigdy nie posiadał).
Przyszedł jednak dzień, że musiał wynająć mieszkanie, opuścić je. Podobno stwierdził, że tak będzie najlepiej.

Pośpiesznie pakował kilka swoich osobistych rzeczy w kawowy neseser z ciemnobrązowymi przeszyciami. Resztę postanowił upchać w reklamówki, a większe rzeczy z pawlacza i wersalki postanowił wyrzucić na śmietnik.
Znalazł w wersalce zwinięty chodnik, zakurzoną sztuczną choinkę przewiązaną białą sznurówką, jakieś stare buty i worek foliowy z dziwnie miekką substancją w środku. Nie przypominał sobie, by kiedykolwiek coś takiego wkładał do wnętrza wersalki.

Nie zdążył opróżnić pawlacza, gdy przyszła kobieta, z którą telefonicznie dogadał się co do wynajmu mieszkania. Gdy wyjmował kolejne graty, stojąc na palcach, na czoło kobiety zaczęła kapać jakaś ciecz…
On przeskakiwał już po trzy schody z czwartego piętra, gdy kobieta z obrzydzeniem ścierała rękawem zimowej kurtki lepką, cuchnącą maź.

Podobno ojciec pomagał mu w zakopywaniu worków w lesie. Przypomniał sobie o tym, gdy zdyszany przewrócił się w brzozowym zagajniku i zarył twarzą w świeży śnieg i ściółkę. Ojciec jednak zaprzeczył, spokojnie acz zdecydowanie oznajmił, że taka sytuacja w ogóle nie miała miejsca. Zaprzeczył? Kiedy? Przecież nie widział się z ojcem bardzo, bardzo długo…

*  * *

Dzisiaj znowu ktoś go obudził. Kiedy jednak otworzył oczy, nikogo nie było w pobliżu. Jakiś czeski big band grał wesoły utwór. Big band? Rozejrzał się wokół i nigdzie nie dostrzegł radia. Położył głowę z powrotem na poduszce i pomyślał, że mógłby kogoś zabić, po czym poćwiartować zwłoki i udawać, że takie zdarzenie nigdy nie miało miejsca. Udawać, zwodzić siebie i innych. Dlaczego tak pomyślał? Podobno ludzie myślą czasami o rzeczach, przed którymi się wzbraniają i czują wstręt gdy owe rzeczy pojawiają się na horyzoncie zdarzeń.
Ale o jakim horyzoncie zdarzeń możemy mówić w sytuacji, gdy wszystko dookoła wydaje się nie do końca normalne?
Zacisnął mocno powieki  i zaczął myśleć o wygranej w toto-lotka. Podobno prawdopodobieństwo wygranej jest bardzo, ale to bardzo znikome.